عبادت و مدیتیشن

انسان ولو ایمان هم داشته باشد خدا را فراموش می کند مگر در موارد احتیاج و اضطرار . هدف از عبادت جلوگیری از فراموشی و حفظ ارتباط با خداست . عبادت دستگاه گیرنده عابد را به سمت خدا می گرداند و به او امکان می دهد که از راه دعا و مراقبه انرژی از او دریافت کند .

انرژی الهی اکسیری است برای شفای تمام دردها بخصوص دردهای روح . این انرژی روح را سرزنده نگاه می دارد و آن را تصفیه می کند و از همه مهمتر مانع پائین آمدن سطح بیداری آن می شود .

در مراقبه اصل حضور قلب است . به همین خاطر کلام و الفاظ بعد از حضور قلب می باشند . اگر دعا همراه با توجه باشد و معنای آن در ذهنمان طنین بیاندازد بطور کامل ثبت می شود . در مقابل در لحظاتی که توجهی نباشد نوار مغناطیس عبادتمان دارای جاهای خالی می شود .

مراقبه به هر شکلی باشد اگر با حضور قلب باشد به خداوند می رسد و چنانچه همراه با شوذ و هیجان باشد اثر بیشتری دارد . این شور و هیجان می تواند موسیقی ، آوای خوش ، محیطی خاص و غیره پدید آورد . خواسته هایی که در وقت دعا از خدا می خواهیم بستگی به رشد روحانی ما دارد . کسی که رشدش در مرحله پائینی است می تواند هر دوی خواسته های مادی و معنوی را داشته باشد . در این مرحله خواسته مادی داشتن اشکالی ندارد و حتی می تواند مفید هم باشد . در مرحله بعدی رشد روحانی چون در عابد تغییراتی انجام شده خواسته های او نیز تغییر می کند بطوری که دیگر خواسته های مادی برایش نمی ماند . در این مرحله از خدا می خواهد تا از اسارت نفس رهایش کند . در این حال آرزو دارد که خدا را بیشتر دوست بدارد و به او نزدیکتر بشود و رضایت او را بطلبد .  

منبع:http://bidari-roohani.blogfa.com/