مدیتیشن طبیعی

مدیتیشن طبیعی عبارت است از این استکه بکوشیم تا در جریان زندگی روزمره خود را تنها نبینیم و او را حاضر و ناظر بر خود احساس کنیم . برای این کار احتیاج به گرفتن هیچگونه وضع خاص جسمی یا داشتن حالات و انجام حرکات بدنی یا تکنیکهای ویژه ای نیست . در ابتدا کافی است شخص با تلاش ذهنی کوشش کند او را همواره در کنار خود حاضر و ناظر بداند و باور کند که همیشه همراه اوست تا یاری اش دهد و سعی کند در تصمیماتی که می گیرد نیتش رضایت او باشد . برای اینکه چنین کوشش ذهنی کارائی بیشتری داشته باشد و سریعتر به نتیجه برسد لازم است که شخص برای خود برنامه عبادی منظمی قرار دهد و بطور مرتب اجرا کند و سعی کند در طول عبادت کلمات را با حضور ذهن و هوشیاری ادا کند . بعد از مدتی این حالت طبیعی مدیتیشن جزیی از فطرت و بصورت قسمت فعالی از ذهن او در می آید و بطور عادی و طبیعی طبق رضای خدا رفتار می کند . یعنی دائم به دنبال آگاهی از خواست خدا بوده و آن را در زندگی اش پیاده می کند و از آن به بعد تمامی افکار گفتار و رفتارش حکم عبادت پیدا می کند . با چنین بینشی طبیبی که بیمارش را از روی وجدان مداوا می کند ، دانشجویی که به قصد خدمت به اجتماع درس می خواند ، قاضی درستکاری که تسلیم فشارها و وسوسه ها نمی شود ، پدر و مادری که به فرزندانخود درس اخلاق می دهند همگی تا مادامی که طبق ندای درون خود و یا به خاطر رضای خدا عمل کنند در حال عبادت هستند ولو اینکه به ظاهر مشغول کارهای روزانه خویش باشند . هر یک از آنها در مقام خود در حال مدیتیشن طبیعی می باشند .

خاصیت مدیتیشن طبیعی این است که به تدریج انسان فضایل اخلاقی و الهی را در خود پرورش می دهد و در نتیجه از درون بیش از پیش با خود در صلح و صفا خواهد بود و خود بخود از آرامش درونی بیشتری برخوردار می شود ، ناکامی های زندگی کمتر او را متاثر می کند و در یک جمله احساس توکل ، اطمینان ، بی ترسی ، امیدواری و خوشبختی بیشتری می کند .  

منبع:http://bidari-roohani.blogfa.com