مدیتیشن طبیعی

مدیتیشن طبیعی عبارت است از این استکه بکوشیم تا در جریان زندگی روزمره خود را تنها نبینیم و او را حاضر و ناظر بر خود احساس کنیم . برای این کار احتیاج به گرفتن هیچگونه وضع خاص جسمی یا داشتن حالات و انجام حرکات بدنی یا تکنیکهای ویژه ای نیست . در ابتدا کافی است شخص با تلاش ذهنی کوشش کند او را همواره در کنار خود حاضر و ناظر بداند و باور کند که همیشه همراه اوست تا یاری اش دهد و سعی کند در تصمیماتی که می گیرد نیتش رضایت او باشد . برای اینکه چنین کوشش ذهنی کارائی بیشتری داشته باشد و سریعتر به نتیجه برسد لازم است که شخص برای خود برنامه عبادی منظمی قرار دهد و بطور مرتب اجرا کند و سعی کند در طول عبادت کلمات را با حضور ذهن و هوشیاری ادا کند . بعد از مدتی این حالت طبیعی مدیتیشن جزیی از فطرت و بصورت قسمت فعالی از ذهن او در می آید و بطور عادی و طبیعی طبق رضای خدا رفتار می کند . یعنی دائم به دنبال آگاهی از خواست خدا بوده و آن را در زندگی اش پیاده می کند و از آن به بعد تمامی افکار گفتار و رفتارش حکم عبادت پیدا می کند . با چنین بینشی طبیبی که بیمارش را از روی وجدان مداوا می کند ، دانشجویی که به قصد خدمت به اجتماع درس می خواند ، قاضی درستکاری که تسلیم فشارها و وسوسه ها نمی شود ، پدر و مادری که به فرزندانخود درس اخلاق می دهند همگی تا مادامی که طبق ندای درون خود و یا به خاطر رضای خدا عمل کنند در حال عبادت هستند ولو اینکه به ظاهر مشغول کارهای روزانه خویش باشند . هر یک از آنها در مقام خود در حال مدیتیشن طبیعی می باشند .

خاصیت مدیتیشن طبیعی این است که به تدریج انسان فضایل اخلاقی و الهی را در خود پرورش می دهد و در نتیجه از درون بیش از پیش با خود در صلح و صفا خواهد بود و خود بخود از آرامش درونی بیشتری برخوردار می شود ، ناکامی های زندگی کمتر او را متاثر می کند و در یک جمله احساس توکل ، اطمینان ، بی ترسی ، امیدواری و خوشبختی بیشتری می کند .  

منبع:http://bidari-roohani.blogfa.com

عبادت و مدیتیشن

انسان ولو ایمان هم داشته باشد خدا را فراموش می کند مگر در موارد احتیاج و اضطرار . هدف از عبادت جلوگیری از فراموشی و حفظ ارتباط با خداست . عبادت دستگاه گیرنده عابد را به سمت خدا می گرداند و به او امکان می دهد که از راه دعا و مراقبه انرژی از او دریافت کند .

انرژی الهی اکسیری است برای شفای تمام دردها بخصوص دردهای روح . این انرژی روح را سرزنده نگاه می دارد و آن را تصفیه می کند و از همه مهمتر مانع پائین آمدن سطح بیداری آن می شود .

در مراقبه اصل حضور قلب است . به همین خاطر کلام و الفاظ بعد از حضور قلب می باشند . اگر دعا همراه با توجه باشد و معنای آن در ذهنمان طنین بیاندازد بطور کامل ثبت می شود . در مقابل در لحظاتی که توجهی نباشد نوار مغناطیس عبادتمان دارای جاهای خالی می شود .

مراقبه به هر شکلی باشد اگر با حضور قلب باشد به خداوند می رسد و چنانچه همراه با شوذ و هیجان باشد اثر بیشتری دارد . این شور و هیجان می تواند موسیقی ، آوای خوش ، محیطی خاص و غیره پدید آورد . خواسته هایی که در وقت دعا از خدا می خواهیم بستگی به رشد روحانی ما دارد . کسی که رشدش در مرحله پائینی است می تواند هر دوی خواسته های مادی و معنوی را داشته باشد . در این مرحله خواسته مادی داشتن اشکالی ندارد و حتی می تواند مفید هم باشد . در مرحله بعدی رشد روحانی چون در عابد تغییراتی انجام شده خواسته های او نیز تغییر می کند بطوری که دیگر خواسته های مادی برایش نمی ماند . در این مرحله از خدا می خواهد تا از اسارت نفس رهایش کند . در این حال آرزو دارد که خدا را بیشتر دوست بدارد و به او نزدیکتر بشود و رضایت او را بطلبد .  

منبع:http://bidari-roohani.blogfa.com/

مدیتیشن کلمه

بسم الله الرحمن الرحیم 

موجودات در دیدگاه قرآن در نگاه من از یک منظر کلمات الهی هستند . عالم قرآن مصور است و همه ی این تصاویر محصولات ذهن هستند و حتی ذهن هم خودش کلمه است چگونه می توان با کلمه از کلمه گفت؟؟؟ 

در این مدیتیشن می فهمیم که هر موجودی تنها در ذهن ما وجود دارد و در خارج فقط خداست . و همه چیز در حضور خداست و نه مستقل .